Het oorspronkelijke idee had ik na de zomervakantie van 2023. Ik ging elke week een foto maken van de mooie boom met het bankje bij ons in de buurt, een jaar lang, van herfst tot herfst, steeds vanaf dezelfde plek. De foto’s zouden samen een filmpje vormen over de veranderende boom. En in de herfstwens van 2024 kwam een QR-code die naar het filmpje leidde.
Een jaar lang fotografeerde ik braaf de boom (al miste ik ook wel eens een week).
Tussendoor zag ik een Instagram-post over een flipboekje, en veranderde mijn plan. Gelukkig maar, want een fysiek flipboekje is leuker dan een filmpje op het internet. En we kennen genoeg mensen die de QR-code sowieso niet zouden scannen.
Na een jaar had ik een zo’n 40 foto’s, onder allerlei weersomstandigheden, in alle seizoenen. Er zat zelfs nog eentje bij met een restje sneeuw op de grond. Geen dik pak helaas, dat had ik gemist.
In juli, toen we het zomerkaartje hadden verzonden en Corrie haar pensioen was ingefietst, ging ik bezig met het flipboekje. Ik probeerde verschillende soorten papier, en verschillende formaten. 10 bij 4½ cm van 120 grams fotopapier bleek lekker te bladeren.
Verder leek het me een aardig idee om het boekje in een doosje te verzenden. De Zwaluw heeft kleine en grote lucifersdoosjes, en blanco doosjes van het juiste formaat (11 x 6½ x 2 cm) bleken te worden verkocht door Aduis. Vraag me niet wat een luciferdoosje met een herfstflipboekje te maken heeft, het leek me gewoon leuk.
Het etiket werd een aangepaste versie van het beroemde Zwaluw-etiket, met aan één kant een geprint strijkvlak. In plaats van Veiligheidslucifers zette ik er Herfstachtig flipboek op (in het Zweeds). Het Duitse woord Daumenkino voor flipboek was te leuk om niet te gebruiken, dus dat kwam achterop het doosje. Er waren wel wat kleurproeven nodig om het etiket overtuigend te maken, maar het loonde: niet iedereen zag meteen dat het geen echt Zwaluwdoosje was.
Was het doosje redelijk vlot gemaakt (al vóór onze zomervakantie), het boekje zelf kostte meer tijd. Dat kwam niet alleen doordat ik per boekje vier vellen A4 nodig had (voor 41 exemplaren is dat 164 vel, plus nog wat extra voor proef- en misdrukken). Het duurde ook vrij lang voordat het papier (200 vel 120 grams dubbelzijdig mat gecoat inkjetpapier) er was. Mijn vaste leverancier kon er ook niet veel aan doen, maar uiteindelijk leverde men de dubbele hoeveelheid. Kwam dat doordat ze de verpakkingshoeveelheid hadden verdubbeld van 50 naar 100 vel per doos?
Tenslotte zie je hier de boekproductie.
- Geprinte A4-tjes en gesneden velletjes
- Ruggen voor het boekje
- Het ongelijmde boekje in een papierklem (geïmproviseerd, maar dat mag)
- Lijmen met HEMA hobby/alleslijm (beslist NIET volgens de regelen der boekbindkunst)
- Het boekje met rug
- Doosjes en boekjes met washi-tape
- Tas met gevulde en gefrankeerde enveloppen
De postzegel
En hieronder een voorstudie van het Daumenkino, dat je in twee richtingen kunt „afspelen”.