Mijn schoonzus Ineke deelde deze zomer op WhatsApp het gedicht “Dust if you must” van Rose Milligan. “Dust if you must, but wouldn’t it be better / To paint a picture or write a letter”. Zoals de mensen die me beter kennen maar al te goed begrijpen, kon ik daar wel wat mee. Van Rose Milligan is verder geen werk bekend, ongetwijfeld omdat ze nog een heleboel andere dingen wilde doen, “With the sun in [her] eyes and the wind in [her] hair”.
Het werd een boekje van twaalf pagina’s, de omslag meegerekend, genaaid met een grijs wollig draadje. Met een stopnaald gaatjes in een katern prikken is lastig, en na een tijdje krijg je er beurse vingers van. Daarom heb ik maar eens een boekbinderspriem aangeschaft (best duur, zo’n ding), en een voorprikmal geknutseld. Daarna kon ik eindelijk productie gaan draaien. Al gauw bleek dat je zulke scheve pagina’s het best eerst kunt vouwen en daarna pas uitsnijden (toen had ik ze natuurlijk allemaal al gesneden: al doende leert men …). Maar wat was ik blij met mijn priem!
Toen alle kaartjes, gefrankeerd met een stoffer en blik, hun bestemming hadden bereikt, kon ik er ook één heel bescheiden op de voordeur hangen.
