Dit jaar zongen we in onze week Buitenkunst koorliederen van Haydn en Brahms (fijn onder leiding van JanJoost van Elburg, in het grote theater). Ik had er na jaren eindelijk weer eens T-shirts voor ontworpen.
Het waren interactieve T-shirts: op dat van Corrie stond mijn partij, op het mijne die van Corrie, zodat we van elkaars shirt het thema van Brahms’ zogenaamde “Haydn-variaties” konden zingen.
Maar zoals wel vaker drongen zich wat extracurriculaire behoeften op. In onze Plintkalender stond het gedicht Wijd van Joke van Leeuwen, en daar moest ik nog iets mee doen. Misschien wel iets wijds. En omdat Buitenkunst allerlei materiaal heeft dat je thuis niet hebt liggen, en veel ruimte, en lekker lange werktafels, had ik Wijd meegenomen naar Randmeer.
Dinsdagochtend vertrok ik wat vroeger dan anders van de camping naar het Buitenkunst-terrein, vond een mooie rol papier van 80 cm breed, blauwe verf en wat platte penselen, en ging in de ateliertent aan de slag.
Ik was niet de enige fanatiekeling: er was ook al iemand aan het schilderen (van de workshop rond de expressionist Emil Nolde). Hij was druk bezig met iets moois met bomen en water (of lucht), maar hij was toch zo vriendelijk te helpen bij het doorschuiven van het papier. Het ging lekker, het gedicht stond er in één keer op. Dat moest ook wel, anders had ik mijn ontbijt misgelopen.
Toen ik de strook ’s ochtends op de banken van het grote theater te drogen legde, zag ik dat hij een meter of tien lang was – het paste maar net. Waar moest ik die ophangen? Want ophangen wilde ik hem wel.
Tussen de middag kreeg ik van de leiding toestemming om de rol buiten bij het restaurant op te hangen. Irene stelde geen medewerkers ter beschikking, maar wel een rol tape. Ik was allang tevreden.
De strook mocht een dag blijven hangen, en als het niet zou lukken kon ik, aldus Irene, altijd nog een paar mensen optrommelen om de strook vast te houden en ’s avonds een guerrillapresentatie houden. Dat laatste was niet nodig: samen met Corrie kon ik het papier stevig ophangen.
Achter de witte wand met het ventilatierooster zit de restaurantkeuken; links buiten beeld is het restaurant. Het was leuk om daar aan een tafeltje te zitten kijken hoe sommige Buitenkunstenaars zich links- en rechtsom bogen om de meanderende tekst te kunnen lezen.
Scroll door de hele scroll
W I J D
vraag me wat ik kan
Joke van Leeuwen
ik kan mijn voeten moed inspreken
ik kan mijn tong uit de knoop halen
ik kan dingen maken die blijven
vraag me wat ik zal
ik zal de straten benoemen
ik zal de mussen achterna denken
ik zal voorbij het wachten raken
zoals beschoeide rivieren hun monding vinden waar het wijd wordt