Het was moeilijk een workshop te kiezen dit jaar: Sarah Charalambides bood „Affiche als statement” aan (grafisch ontwerp, helemaal mijn ding), en ontwerper Hans Frings „kARTon” (oei, ruimtelijk, ook helemaal mijn ding!), beide in de zelfde week. In de alledaagse wereld zijn er studenten die twee studies tegelijk doen, dus twee workshops tegelijk volgen? Nee, dat ging zelfs in de Buitenkunst-wereld niet lukken, al is het alleen maar omdat de lesuren altijd samenvallen. Uiteindelijk was het nou ook weer niet zó moeilijk: affiches heb ik vaak genoeg gemaakt, maar over karton kan ik nog wel wat opsteken. Even goed werden er bij Sarah jaloersmakend grensverleggende affiches gemaakt, met ongebruikelijk materiaal als pindakaas (niet afgebeeld) of gras, en zelfs één van roze vloerbedekking (met eigen label).
Het werd een interessante week, waarin iedereen hard werkte en speelde. Tussendoor was het gezellig toeven met oude en nieuwe bekenden, op (ruwweg) anderhalve meter afstand, want het goede weer maakte eten en drinken op het vergrote terras aangenaam.
Hans Frings stelt duidelijke grenzen: de eerste twee dagen moesten we iets ruimtelijks maken, „ongeveer zo groot” (hij wees iets aan van 25 cm) en niet figuratief.
Midden in de week kregen we de opdracht een diorama te maken, dus wel figuratief, dacht ik, maar andere deelnemers zagen dat soms anders. Tot Hans’ verbazing besloten de meeste deelnemers nog steeds alleen te werken. Er werd geëxperimenteerd met belichting en materiaal, en er kwamen prachtige werkstukken uit zoals de vissershut hieronder.
Voor mij was dit een kans om het gevoel te verbeelden dat Buitenkunst zich in een andere, creatievere dimensie bevindt dan de grijze wereld van crises, corona, en commercie. Zelfs als je vanaf het Buitenkunst-terrein de N306 oversteekt naar het water van het Drontermeer, voelt het alsof je Buitenkunst niet verlaat; alsof er zich op dezelfde plaats twee verschillende werelden bevinden. Ik ontdekte dat het een aardige klus was voor één persoon, maar met wat overwerk kreeg ik mijn Buitenkunstportaal toch af.
Na vier dagen voornamelijk decoratief bezig te zijn geweest, kamen de mechanische eigenschappen van karton aan bod. We moesten een meubelstuk maken op ware grootte; en het zou leuk zijn als het echt gebruikt kon worden. Hans wees ons nog even op de mogelijkheid van ribkarton-laminaat, en daar gingen we weer. Er kwam van alles uit: van lamp en stiltekap tot vloerbedekking, en van een prachtig nachtkastje tot mijn schrijversstoel-met-schrijfblad.
Mijn functionele stoel (van 26 mm dik, achtlaags ribkarton) heb ik achtergelaten waar hij thuis hoorde, in de schrijftent van Buitenkunst. Mijn ontwerp werd een paar keer uitgemaakt voor Rietveldstoel, maar ik kon geen stoel van Rietveld vinden die hierop lijkt — kan iemand mij vertellen welke dat zou moeten zijn? Tot dat moment houd ik het op een (authentieke) Smaggestoel.