Magritte, Baldassari en een verrassing
„Ceci n’est pas une pipe” is waarschijnlijk de bekendste taaluiting van René Magritte, maar hij heeft wel vaker tekst in zijn schilderijen verwerkt, meestal met net zo’n vervreemdend effect. Ook de (behoorlijk luie) Amerikaanse kunstenaar John Baldassari heeft veel met tekst en beeld gewerkt. Wij mochten ons laten inspireren door deze twee heren, en door een verrassing in ons eigen leven.
Voor mij was de verrassing de van harte gewenste, maar onmogelijk lijkende tentoonstelling van mijn moeders werk, die er in 2018 uiteindelijk toch kwam. Halverwege de eerste middag had ik een hoop aantekeningen en een idee voor een vlak met sleuven waardoorheen een ander vlak naar voren schoof, maar ik zag alleen maar beeld, geen taal.
Sarah hielp me op weg met de opmerking dat een buitenstaander mijn lamellen met collages niet zonder uitleg kon begrijpen, en dat ik de „JA”-ervaring misschien anders moest weergeven; bovendien is voor sommigen de oplossing net andersom („JA” wordt „NEE”).
De collages verdwenen, lamellen werden luxaflex, „JA” kwam niet op papier achter de lamellen maar aan de keerzijde van „NEE”, en het verlichtingsmoment werd een lichtgevend „AHA”. Zonlicht was niet genoeg (en ’s nachts afwezig), dus ik wilde een spot. Na twee dagen was Oplossing mijn zwaarste tekst tot dan toe.
Twee schildersezels, twee stalen hoeken en vier schroeven, luxaflex en permanent marker, zwart karton, bakpapier, lijm, nietjes, en een theaterspot op een poot.
Dank aan Buitenkunst en aan techniekheld Pepijn voor het uitlenen van de spot en het regelen van luxaflex.
Dank aan Anna Barkmeijer voor het filmpje.
En dank aan Sarah Charalambides voor het duwtje.
(*) Dit werk heeft inderdaad twee titels. So what? Magritte kon ook niet altijd kiezen tussen een ei en een acacia.
Kiezels
Op donderdagavond vertelde Anna over haar bezoek bij een buitenlandse vriend. Op de gedeelde overloop stond een plantenbak, en op enkele kiezels in die bak had ze woorden geschreven. Toen ze later ze een foto kreeg toegestuurd met „kijk ze liggen er nog steeds”, bleek haar idee besmettelijk te zijn geweest: sommige woorden waren beslist niet haar werk!
’s Nachts bleek ook ik te zijn besmet, en de volgende ochtend vroeg heb ik mijn idee uitgewerkt, je bent immers niet voor niets bij Buitenkunst. Dat „kiezelschrift” er nu in hout stond, vond ik wel een fijn Magrittiaans-absurdistisch detail.
Resten hout en schroeven, hier tegen de zijwand van het grote theater van Buitenkunst Randmeer